Deprem den önce ailece alışveriş yapmak, Adıyaman,ın güzel lokantalarının birinde nefis  yöresel yemeklerin tadına varmak için Adıyaman,a muhakkak hafta da birkaç günümüzü ayırdık..

Cıvıl cıvıl kafeleri, oturakçı pazarı,şirehanı, Harfane gecelerinin yerli yabancı konuklarına zevkli saatler sunduğu günler, yürümekte güçlük çektiğimiz o cıvıl cıvıl gülen kalabalıklar, göz kamaştıran yapıların olduğu Adıyaman artık " TINE"

Bugün resmi bir işlem için Adıyaman,a gittim..

Hiç resim çekmedim. Çekmeye cesaret edemedim.  İçim bir kez daha yandı." KEŞKE RÜYA OLSA" diye avutmaya çalıştım kendimi.  Yıkık dev binalar, yıkılmayı bekleyen binlerce yarısı çökmüş bina, kısmen enkazı kaldırılmış binaların enkazları, barakalara sigdirilmiş Adıyaman,ın güzel kalpli esnafı, Valiliğin önü dahil çok alandaki yemek dağıtım noktaları ve bir lokma yemek için kuyruklar oluşturan; Adıyaman,ın misafir ağırlamış onurlu insanları...

Barakalarda faaliyet gösteren (daha doğrusu umutsuz..) turizmci arkadaşlarımız..

Aşağı yukarı konaklama tesislerin sıfırladığı turizm kenti.. artık ADIYAMAN "TINE"

Çok aradım anılarımızdaki Adıyaman,ı .. İnanın lütfen artık o Adıyaman YOK yanı TINE...

Hiç kimse Gazel Okumasın.. Adıyaman normal yaşamına dönmedi.. dönemiyor.. üç beş sene içinde normal yaşamına değil bu zor yaşamdan KURTULAMAZ..

Tanıklarla, dostlarla konuştum, tabiiki hayatta kalanlarla hepsi aynı derin düşünce içinde....

Hayatın biz insanlara sunduğu zorluklarla mücadele ediyor Adıyaman,ın terk etme imkanı olmayan sakinleri..