Oy kullanmak üzere ailemle gittiğim Adıyaman’da gördüğüm manzara içler acısı Yolculuk boyunca aracımızın geçtiği ilçeler ve iller de aynı acı tabloyu yaşıyor. Enkazlar temizlenmeye çalışılıyor ve bütün yük personel, araç, gereç kaybıyla boğulan bölge belediyelerinin omuzunda...

Şöyle ki, yıkık ve yıkılması gereken binaların enkaz molozlarının taşınması işlemi bitmeden rutin hizmetlerin verilmesi mümkün olamaz. Duruma bakıyoruz henüz mevcut molozlar temizlenememiş ve üstelik onarım yapan az hasarlı binalardan da doğal olarak her gün yeni molozlar sokak ve caddelere atılıyor. Vatandaşa “bunları atmayın” denilemiyor, denilemez de...

Belediyelerimiz bu molozları temizlerken her gün yeni molozların yığınlar halinde döküldüğü bir beldede belediye hizmeti verilemez.

Belediyesi hizmet üretemeyen beldelerde sağlık da olmaz sosyal yaşam da düzene giremez. Konuyla ilgili olarak Adıyaman Belediye Başkan Yardımcısı Ramazan Oruç’u aradığımda bir sordum ve inanın bin dert dinledim.

Adıyaman Belediyesinde deprem öncesi 1400 civarı personel çalışıyordu. Bunların 43 tanesi maalesef depremde şehit oldu, sadece bu 43 kişi değil elbet bunların ailesinden de onlarca şehit var. Yaşayan personellerin ise psikoloji ve sağlığı iş göremeyecek hale gelmiş. Kendisi yaşıyor görünse de yakınlarını ve mal varlığını, kısacası hayatının en büyük değerlerini yitirmiş olan personellerden hizmet alınamıyor. Kimi hamile, kimi yaralı, kimi psikolojik bunalımda olan yüzlerce personel yıllık izin veya rapor haklarını kullanıyor, bunların yanı sıra emeklilik hakkını kullanan 100’den fazla personel de artık görev yapamıyor...

Molozların temizlenmesi çalışmasına katkı veren Erzurum, Ordu, Şahinbey, Şanlıurfa ve Sultangazi Belediyeleri başta olmak üzere ellerinden geleni yapan kardeş belediyelerin de haklı olarak verebilecekleri sınırlı desteğiyle bu yükün kaldırılması mümkün görülmüyor.

Adıyaman Belediyesinin en az 15 kamyon ve 5 kepçe ile moloz kaldırması gerekirken diğer yandan da diğer hizmetleri yapması lazım ama araç parkında 16 iş makinesi varmış, bunlar da yoğun iş yükü nedeniyle sürekli arıza veriyormuş. Daha önce kiralama yoluyla ihtiyaçlarını karşılayan belediyeler son ihalede yüksek teklif veren özel firmalar nedeniyle kiralayacak araç bulamamış, yıllarca belediyelerden geçinen kiralık araçların sahipleri vefasızlık yaparak belediyelerin elini-kolunu bağlamış durumda...

Toplum Yararına Programlar kapsamında 6 aylığına İşkur desteğiyle alınan 800 kişi var ama bunlar da ağır ve sorumluluk isteyen işlerde çalıştırılamıyor. Halbuki belediye çalışanlarının istisnalar hariç neredeyse hepsinin işi ağır iş sınıfına giriyor. Kepçe ve diğer iş makinelerine operatör lazım, kamyonlara şoför lazım, elektrik teknikerleri lazım, kaldırım-yol, su-kanalizasyon işini yapacak ustalar lazım...

Bu durumda şehirlerin normal hayata dönmesi mümkün görülmüyor. Yetkililerin bir an önce teknik anlamda çözüm bulması şarttır, aksi durumda bu şehirlerin yaşam şartları yıllarca düzelemez...

Mehmet Emin Danış